آیه های زمینی...

آنگاه  

خورشید سرد شد 

دیگر کسی به عشق نیندیشد 

دیگر کسی به فتح نیندیشید 

و هیچ کس  

دیگر به هیچ چیز نیندیشید 

زنهای باردار 

 
نوزادهای بی سر زاییدند 

نان نیروی شگفت رسالت را  

مغلوب کرده بود 

پبغمبران گرسنه و مفلوک 

از وعده گاههای الهی گریختند 

و بر فراز سر دلقکان پست  

و چهره وقیح فواحش  

یک هاله مقدس نورانی 
 

مانند چتر مشتعلی می سوخت 

مردان گلوی یکدیگر را  

با کارد میدریدند  

و در میان بستری از خون

  

با دختران نا بالغ  

همخوابه میشدند 

آنها غریق وحشت خود بودند  

و حس ترسناک گنهکاری  

ارواح کور و کودنشان را  

مفلوج کرده بود 

...